Η Πόλη κι ο "Μαρμαρωμένος Βασιλιάς"

     ...Μια ιστορία σαν παραμύθι....

      Πριν πολλά-πολλά χρόνια, πρωτεύουσα των Ελλήνων δεν ήταν η Αθήνα, αλλά μια άλλη πόλη: η Κωνσταντινούπολη, που επειδή ήταν τόσο σπουδαία, μεγάλη κι όμορφη, την έλεγαν απλά «Πόλη» με π κεφαλαίο. (https://www.alfavita.gr/koinonia/274957_etsi-itan-i-konstantinoypoli-prin-apo-tin-alosi-ton-maio-toy-1453)

       Αυτή την Πόλη, λοιπόν, όλοι οι εχθροί ήθελαν να την πάρουν, να την κάνουν δική τους, αλλά δεν το κατάφεραν αφού εκτός από όμορφη, ήταν και πολύ δυνατή, με πολύ στρατό, όπλα και μεγάλα κάστρα.

        

   Μέχρι που μια μέρα, στις 29 Μαΐου (σαν σήμερα) το 1453, οι Τούρκοι κατάφεραν να μπουν στο κάστρο και να κάνουν δική τους την "Πόλη". 

     Ο τελευταίος Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος που πολεμούσε με θάρρος και ανδρεία, σκοτώθηκε μαζί με πολλούς στρατιώτες του. 

    Διαβάζουμε την προηγούμενη δημοσίευση στο ιστολόγιό μας: llogiakainotes.blogspot.com και κάποια κεφάλαια από το Σχολικό βιβλίο Ιστορίας της Ε' δημοτικού http://ebooks.edu.gr/ebooks/v/html/8547/2178/Istoria_E-Dimotikou_html-empl/index6.html για να δούμε όχι μόνο τις τελευταίες στιγμές, αλλά όλη την πορεία προς την Άλωση. Ακόμη, στη σελίδα "Βυζαντινά Ιστορικά" http://vizantinaistorika.blogspot.com/2014/05/μαθαίνουμε τα γεγονότα που ακολούθησαν μετά την Άλωση. 

Ο μύθος λέει ότι τη στιγμή που ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος περικυκλώθηκε από τους Τούρκους, ένας άγγελος τον άρπαξε, τον έκρυψε σε µια σπηλιά και τον "µαρµάρωσε" (τον έκανε πέτρα).

     Εκεί, σ΄αυτή τη σπηλιά ο "Μαρμαρωμένος βασιλιάς" περιµένει την κατάλληλη στιγμή να έρθει πάλι ο άγγελος, που θα του ξαναδώσει τη ζωή και το σπαθί του για να διώξει του Τούρκους από την Κωνσταντινούπολη και να τους κυνηγήσει, μέχρι την περιοχή που λέγεται "Κόκκινη Μηλιά". 

    Ο μύθος λέει ακόµα, ότι οι Τούρκοι ψάχνουν συνέχεια να βρουν τη σπηλιά του Μαρµαρωµένου Βασιλιά, για να χτίσουν την είσοδο της, ώστε να µη µπορεί να ξαναβγεί από εκεί. Όμως ο άγγελος προστατεύει τον Μαρµαρωµένο Βασιλιά και περιµένει την εντολή του Θεού για να τον ξυπνήσει. 

Ακούμε ένα τραγούδι για τον "Μαρμαρωμένο Βασιλιά":

(Στίχοι: Πυθαγόρας- Μουσική: Απόστολος Καλδάρας. τραγούδι: Χάρις Αλεξίου)

Έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά, που λένε τα γραμμένα,

τo 'να σκοτώθηκε, τ' άλλο λαβώθηκε, δε γύρισε κανένα.

Για τον μαρμαρωμένο βασιλιά, ούτε φωνή, ούτε λαλιά.

τον τραγουδάει όμως στα παιδιά, σαν παραμύθι η γιαγιά.

Έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά που λένε τα γραμμένα,

το 'να σκοτώθηκε, τ' άλλο λαβώθηκε, δε γύρισε κανένα.

Έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά, δυο πετροχελιδόνια,

μα κει εμείνανε κι όνειρο γίνανε και δακρυσμένα χρόνια.

Για τον μαρμαρωμένο βασιλιά ούτε φωνή, ούτε λαλιά.

τον τραγουδάει όμως στα παιδιά, σαν παραμύθι η γιαγιά.

    

    Ένας άλλος μύθος λέει ότι όταν οι Τούρκοι πήραν την Πόλη, ένας καλόγερος τηγάνιζε εφτά ψάρια. Τα είχε τηγανίσει από τη μια μεριά και καθώς ετοιμάζονταν να τα "γυρίσει" από την άλλη, έρχεται ένας άγγελος και του λέει πως πήραν οι Τούρκοι την Πόλη.

- Δε γίνεται αυτό, αποκλείεται! λέει ο καλόγερος. Θα το πιστέψω, μόνο αν αυτά τα μισο-τηγανισμένα ψάρια ζωντανέψουν... Δεν πρόλαβε να τελειώσει τα λόγια του κι αμέσως τα ψάρια πήδησαν από το τηγάνι ζωντανά κι έπεσαν στη θάλασσα.

Από τότε, αυτά τα ψάρια μένουν μισοτηγανισμένα, κόκκινα από τη μια μεριά (είναι τα ψάρια "Μπαρμπούνια") μέχρι να έρθει η ώρα να πάρουμε ξανά την Πόλη. Και τότε, λέει ο μύθος, θα έρθει ένας άλλος καλόγερος να τα αποτηγανίσει...

Σημείωση: Αν θέλετε, μπορείτε να ζωγραφίσετε κάτι για τη σημερινή μέρα, ώστε να το δημοσιεύσουμε στη σελίδα μας.