Είναι πολύ σκληρό για κάποιον άνθρωπο να έχει γεννηθεί χωρίς να λειτουργεί μια από τις αισθήσεις του και κυρίως να μη βλέπει ή να μην ακούει. Εξίσου σκληρό είναι αν κάποιος χάσει (από ασθένεια ή ατύχημα) μια απ αυτές τις αισθήσεις που μέχρι κάποια στιγμή τον βοηθούσαν να επικοινωνεί με τους συνανθρώπους του και με το περιβάλλον.
Κι αν για οποιονδήποτε άνθρωπο είναι μεγάλη η απώλεια της όρασης ή της ακοής, τότε ειδικότερα για κάποιον καλλιτέχνη που εκφράζεται μέσα απ' αυτή την αίσθηση, η ζωή του μεταβάλλεται σε μια τραγωδία! Μπορούμε να φανταστούμε κάποιον ζωγράφο, γλύπτη. ή φωτογράφο που δεν μπορεί να δει για να δημιουργήσει νέα έργα ή να δει όσα έχει ήδη φτιάξει; Ή μήπως κάποιον μουσικό που δεν μπορεί να ακούσει τίποτε από τη μουσική που παίζει ή συνθέτει;; Η ζωή του πλέον γίνεται ένα διαρκές μαρτύριο!...
Αυτό το μαρτύριο έζησε ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες όλων των εποχών, ο Ludwig van Beethoven, τον οποίο γνωρίσαμε στην παλαιότερη ομώνυμη δημοσίευση.
Ο κορυφαίος μουσικός νους του, άρχισε να χάνει την ακοή του σταδιακά από το 1796, σε ηλικία 26 ετών, ενώ στο διάστημα των επομένων τεσσάρων ετών ήταν ολοκληρωτικά κωφός! Οποιοσδήποτε άλλος αν βρίσκονταν στη θέση, ίσως θα είχε "τρελαθεί", θα είχε αναγκαστεί να εγκαταλείψει τη μεγάλη αγάπη του, τη Μουσική. Αυτός όμως, στα υπόλοιπα 27 χρόνια της ζωής του συνεχίζει να παίζει και να γράφει μουσική (μάλιστα γράφει πραγματικά αριστουργήματα), κάνει συναυλίες με έργα του, δοκιμάζοντας ακόμα και να διευθύνει ορχήστρες, που έπαιζαν μουσικές του, "ακούγοντας" μόνο με τη δύναμη του μυαλού του!
Χωρίς να μπορεί να ακούσει τίποτε, χωρίς φίλους (πολλοί τον απέφευγαν, τα δε παιδιά στο δρόμο τον κορόιδευαν), χωρίς να έχει χαρεί τίποτε, γράφει την "Ένατη Συμφωνία" του, στο τέλος της οποίας προσθέτει έναν χορωδιακό ύμνο στη χαρά (Ode an die Freude), τη χαρά που δεν γνώρισε ποτέ ο ίδιος!!). Αυτό το κομμάτι, σε ποίηση του συμπατριώτη του (Γερμανού) ποιητή Friedrich Schiller (Φρήντριχ Σίλερ), είχαμε γνωρίσει στη δημοσίευση "Ωδή στη Χαρά".
Καθώς οι πρωτότυποι στίχοι είναι στα γερμανικά, μπορούμε να δοκιμάσουμε να το τραγουδήσουμε με τα εξής λόγια:
Πάντα η μουσική ενώνει τους ανθρώπους μες στη γη
είν' η γλώσσα της ειρήνης που μιλάει στην ψυχή
Τραγουδάμε την αγάπη, τη χαρά, την ομορφιά
την ειρήνη που ενώνει καθ' ανθρώπινη καρδιά
Πάντα η μουσική ενώνει την ψυχή στον ουρανό
και οι άγγελοι μαζί της ανυμνούμε το Θεό
Ας ξεχάσουμε για λίγο κάθε πόνο μας κρυφό
με τραγούδια ας χαρούμε το ωραίο πρωινό (ή βραδινό)
Ο Ludwig van Beethoven, αυτός ο γίγαντας της μουσικής, που η ατυχία τον καταδίκασε να μείνει κωφός, φεύγει από τη ζωή πικραμένος, σαν σήμερα, στις 26 Μαρτίου 1827. Εκείνη τη βραδιά, στη Βιέννη, (την πρωτεύουσα της Αυστρίας όπου έμενε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του) ξεσπά μία φοβερή καταιγίδα με βροντερές αστραπές,. που λες και ήθελαν να βροντοφωνάξουν την είδηση του θανάτου του...
Ας ακούσουμε μερικά αποσπάσματα από τα σπουδαιότερα έργα του: Συμφωνία Νο.5 - Αλέγκρο Κον Μπρίο (Συμφωνία Της Μοίρας), Μπακατέλα Νο.25 (Fur Elise), Συμφωνία Νο.9 - Φινάλε (Ωδή Στη Χαρά), Κοντσέρτο Για Πιανο Νο.5 - Αντάτζιο (Αυτοκρατορικό), Συμφωνία Νο.6 - Αλεγκρέτο (Ποιμενική), Σονάτα Για Πιάνο Νο.14 - Αντάτζιο (Σονάτα Του Σεληνόφωτος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου